سالیان درازی است که نیروهای نظامی امریکا به دنبال ساخت هواپیمای جنگنده ای پرقدرت و پر سرعت و با کمترین هزینه ساخت و کمترین احتمال خطر هستند. این آرزو با ساخت هواپیمای جنگنده F-35 تحقق یافته است.
در میان تمامی پروژه هایی که در صنعت هوافضای امریکا تاکنون پیگیری شده است، یکی از آنها بسیار درخشنده تر و با نشاط تر پیش می رود و باعث بوجود آمدن رقابت بسیار سنگین بین شرکت های بزرگ امریکایی شده است. نام این پروژه JSF است. منشأ و مبدأ این پروژه را می توان از سال ۱۹۸۶ میلادی دانست. هنگامی که نیروهای امریکایی و انگلیسی حضور به هم رسانده و به دنبال ساخت یک جنگنده مافوق صوت برتر بودند. اما پروژه فوق در سال ۱۹۹۰ رسمی شد و در زمانی که مؤسسه پژوهشی تحقیقاتی پیشرفته ARPA به دنبال یک جنگنده چند منظوره با وزن و قیمتی پایین بود، باز هم این حرکت بسوی ساخت یک جنگنده مافوق صوت کشیده شد و به همین خاطر رقابتی بین شرکت های هواپیماسازی و موتورسازی در سالهای ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ برای بدست آوردن امتیاز ساخت این جنگنده به وجود آمد.
حریفان در قالب ۳ تیم، آماده حضور شدند:
۱- تیم مک دانل داگلاس و نورثروب گرومن و هوافضای انگلیس
۲- شرکت بوئینگ
۳- شرکت لاکهید مارتین
هر کدام از این تیم ها طرحی را ارائه دادند. در ارزیابی سال ۱۹۹۶، طرح تیم مک دانل داگلاس و نورثروب رد شد و در مقابل شرکت بوئینگ و لاکهید مارتین هر کدام به ترتیب طرح های تجربی X-32 و X-35 را ارائه دادند. سرانجام در اکتبر ۲۰۰۱ طرح X-35 شرکت لاکهید برنده این مسابقه شد. زیرا طرحش نسبت به X-32 ارزان قیمت تر و کم خطرتر بود.
بعد از تثبیت طرح X-35 دیگر آن را به نام F-35 می شناسند؛ چون حرف F در هواپیماهای امریکایی نشان دهنده جنگنده است. در کل سه مدل از این جنگنده به نام های F-35A, F-35B,F-35C ساخته خواهد شد.
بنابه تقاضای هر کدام از نیروهای نظامی، تفاوت هایی در طراحی ها دیده می شود البته نمونه طراحی پایه یکی است.
در این راستا نیروی هوایی امریکا درخواست مدل A را کرده که گونه ای معمولی است و در نشست و برخواست همانند جنگنده های عادی است و قرار است جایگزین جنگنده های F-16 و A-10 شود.
از طرفی یگان تفنگداران و نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال جانشینی برای هواپیمای F/A-18 بودند. نیروی دریایی به دنبال جنگنده ای با خصوصیت حمل زیاد سوخت و برد زیاد بود و یگان تفنگداران نیز به دنبال جنگنده ای کوتاه برخاست و عمود فرود برای جایگزینی با HarrierAV-8B بود.

 
در کل سفارشات در حدود ۳۰۰۰ فروند شد. بدین ترتیب:
۱- ۱۷۶۳ فروند مدلA برای نیروی هوایی
۲- ۶۰۹ فروند مدل B برای یگان تفنگداران دریایی
۳- ۴۸۰ فروند مدل C برای نیروی دریایی
۴- برای نیروی هوایی و دریایی سلطنتی انگلیس مجموعاً ۱۵۰ فروند که ۶۰ فروند متعلق به نیروی دریایی و ۹۰ فروند نیز متعلق به نیروی هوایی است که این جنگنده ها بسیار شبیه مدل C هستند.

طرح X-35 در تابستان ۲۰۰۲ تثبیت شد و دیگر F-35 با تفاوت های بسیار جزئی، مثلاً دماغه F-35 12 سانتی متر کشیده تر شد و بالچه ها ۵ سانتی متر عقب تر بودند.
هر سه مدل F-35 قابلیت سوخت گیری در آسمان را دارند با این تفاوت که در مدلA بازوی متحرک سوخت گیری در پشت کابین خلبان قرار دارد و در صورتی که در مدل های B و C در سمت راست دماغه هواپیما هستند.

جنگنده های F-35A و F-35C می توانند در هر محفظه ۹۰۰ کیلوگرم تسلیحات حمل کنند. در صورتی که F-35B به علت کوتاه برخواست بودن و عمود فرود بودن در هر محفظه ۴۵۰ کیلوگرم توانایی حمل دارد.
تنها در مدلA که متعلق به نیروی هوایی امیریکاست می توان یک مسلسل پیشرفته با کالیبر ۲۷ میلی متر مشاهده کرد که طراحی اصلی آن از مسلسل بی کا ۲۷ کاوزر برداشته شده است.
مسئولیت ساخت رادارهای F-35 را بخش سیستم الکتریکی شرکت نورثروب گرومن عهده دار است و برای این کار این شرکت دست به گسترش رادار APG-77 زده است و با مدرن کردن آن امیدوار است که هوشمندترین رادار در حال حاضر را طراحی کند.
از لحاظ مشخصات ظاهری مدل A و C دارای بال ها و دم های بزرگتری هستند که باعث افزایش برد و فرود آسان تر می شود و قوی ترین چرخ ها در مدل C دیده می شود. تقریبا تمامی موشک های پیشرفته از قبیل CBUها و AIM120C و دو گونه AIM-9 به نام های سایه طوفان و سایدویندر را با خود حمل می کنند.
اولین پرواز آزمایشی مدلA در ۲۴ اکتبر ۲۰۰۰ و مدل C در ۱۶ دسامبر ۲۰۰۰ و مدل B در ۲۳ ژوئن ۲۰۰۱ انجام شد.

می توان گفت که جدیدترین هواپیمای نظامی آمریکا، جنگنده مشترک عمود پرواز F-35 JSF است که هم اکنون در حال در طراحی و ساخت بوسیله شرکت لاکهید مارتین می باشد.  این جنگنده طی یک برنامه مشترک توسط شرکت های نورث روپ گرومن، BAE سیستمز، پرات اند ویتنی و رولزرویس ساخته می شود.

جنگنده JSF، جنگنده ایست چندماموریته که برای عملیات هوا به زمین بهینه سازی شده و ماموریت هوا به هوا، اصولاً ماموریت ثانویه آن به شمار می آید. اگر به تصاویر این هواپیما دقت کنید، می بینید که این هواپیما تا حدود زیادی به جنگندهF/A-22 Raptor شباهت دارد و طرح کلی آن مشابه این هواپیما بوده و هم چنین تا حدود زیادی نیز از فناوری های مشترکی بهره می جویند. این هواپیما، در پاسخ به نیاز به هواپیمایی که قابلیت پرواز عمودی را داشته باشد، در مرحله طراحی قرار گرفت، چرا که هواپیمایی که بتواند عمودی از زمین برخیزد، دارای فرسایش قطعات پایین تر و مهمتر از آن طول باند کمتر می باشد که آن را به وسیله ی بهینه ای برای برخاست از روی ناوهای هواپیمابر و همچنین فرود بر روی آنها تبدیل می کند. برای انجام این مهم، این هواپیمای پیشرفته تک موتوره، از سیستم وکتورد تراست یا کشش منحرف شده بهره می جوید، یعنی ابتداً همانند موتورهای توربوپراپ نیروی موتور ابتدا به یک جعبه دنده برای کاهش دور انتقال یافته سپس به یک فن یا پنکه عمود بر سطح زمین منتقل می شود. این پنکه نیروی مورد نیاز هواپیما را برای برخاستن تا یک ارتفاع مطمئن تامین کرده و پس از آن، به تدریج قدرت موتور بیشتر به سمت خروجی موتور متوجه شده و از قدرت لیفت فن کاسته می شود و هواپیما به جلو رانده می شود. در سیستم قدرت این هواپیما، برای برخاست، ابتدا دریچه ای زیر و بالای کابین خلبان باز شده و از آن جا لیفت فن هوا را با سرعت زیاد از بالا به سمت پایین پمپاژ می کند. همزمان با این کار، خروجی انتهایی موتور نیز به سمت پایین برگشته و نیروی تراست رو به پایین تولید می کند. این دو محل تولید نیرو، بالانس هواپیما یا تعادل آن را نیز بر قرار می سازند.

این هواپیما، بسته به موتوری که روی آن نصب می گردد، دارای بردی برابر ۱۲۰۰ هزار کیلومتر و حداکثر سرعتی معادل ۸/۱ ماخ خواهد بود. این هواپیما، قادر است با بیشینه وزنی حدود ۲۲ تن عملیات برخاست یا تیک آف را انجام دهد. البته در گونه دریایی یا ناونشین این هواپیما، که مدل B یا C می تواند باشد، تغییراتی برای توانایی لندینگ یا نشست بر روی ناو از جمله بزرگتر کردن بالها و افزایش سطح فلپ ها و همچنین تغییراتی نیز در موتور آن حاصل می گردد. این هواپیما، برای حمل تسلیحات خود از دو محفظه داخلی و چهار پایلون خارجی استفاده می کند. هر یک از محفظه ها، قابلیت حمل دو موشک یا بمب یا هر سلاح دیگر را دارند و مقرهای خارجی نیز به همین ترتیب می توانند لود شوند.
تقریباً در تمامی مدلهای این هواپیما، تسلیحات یکسانی به کار رفته و تغییرات تنها در قسمت راداری و سیستم های پیچیده برخاست و نشست صورت می پذیرد. از این جنگنده، تعداد بسیار فراوانی، یعنی حدود ۳۰۰۰ فروند سفارش داده شده که حدود ۱۷۰۰ فروند آن برای نیروی هوایی و بقیه برای نیروهای دریایی و ناوگان های آنان خواهد بود. با تمام اوصاف، انتظار می رود که این هواپیما در سال ۲۰۰۸ وارد خدمت شود، یعنی همان سالی که پرنده رویایی اف-۱۴ تامکت بازنشسته و برای همیشه به موزه های هوایی سپرده خواهد شد.

مدلها:

جنگنده F-35 قرار است در سه مدل ساخته گردد:

مدل A که برای نیروی هوایی در نظر گرفته شده و جنگنده ای باقابلیت پروازی عادیست و قرار است جایگزین F-16 (فالکن) و A-10 شود.

مدل B که برای سپاه تفنگداران دریایی(USMC) طراحی شده و دارای برد زیاد و قابلیت نشست و برخواست کوتاه است و برای جایگزینی هارییر در نظر گرفته شده است.

مدل C که برای نیروی دریایی (USN) و نیروهای انگلیسی در نظر گرفته شده که دارایی قابلیت ناو نشینی و نشست و برخواست کوتاه است.

ویژگیها:

یکی از خصوصیات جنگنده F-35 کم پیدایی آن از لحاظ راداری است(به جز در مدل B به دلیل نیاز کمتر به این ویژگی در این مدل). یکی از اصول کم پیدایی به کار رفته در این جنگنده استفاده از بدنه ی تقریبا یک پارچه است، بدین معنی که ساختار بال با بدنه یکپارچه است و به داخل بدنه فرو می رود(برخلاف جنگنده های کنونی). همچنین در بدنه ی F-35  به میزان قابل توجهی از مواد مرکب ( کامپوزیت) به کار رفته است.

در F-35، پسگرایی بال و دم نسبت به لبه ی جلویی ۳۵ درجه و نسبت به لبه ی عقبی ۱۵ درجه است. سکانهای عمودی ثابت هواپیما دارای پسگرایی تا ۳۵ درجه و انحراف تا ۲۵ درجه هستند. بدین ترتیب بعد از مدتها یک جنگنده مدرن بر سلطه  بیش از ۵۰ ساله ی بالهای پسگرا خاتمه داد.