هوا فضاییها

F3F

اف3اف (F3F) واپسین جنگنده ی دوباله ی نیروی دریایی ایالات متحده ی آمریکا بود. اف3اف (F3F) از جنگنده ی ناموفق اف2اف (F2F) برگرفته شده بود. همان اف2اف (F2F) که پایداری سمتی و ویژگی های چرخشی ناکارآمدش عملکردش را خراب کرده بود و این ها همه از پیکره ی کوتاهش بود.

یک فروند از جنگنده ي ناموفق اف 2 اف (F2F) كه جنگنده ي F3F بر پايه ي آن ساخته شد.

به هر روی، در نیروی دریایی احساس می شد که اف2اف (F2F) ویژگی های والای دیگری دارد و اگر اصلاح و بهبود یابد،جنگنده ی بسیار خوبی خواهد بود. بدین گونه شد که قراردادی برای توسعه ی XF3F-1 (نخستین گونه ی F3F) با شرکت گرومن بسته شد. برای اصلاح و بهبود مشکلات یاد شده، پیکره ی اف2اف (F2F) را 22.88 سانتیمتر کشیده تر کردند و مساحت بال ها نیز 914.4 سانتیمتر مربع گسترده تر شد.

یک دسته ی سه تایی از F3F-1 های اسکادران VF-4 از ناو هواپیمابر "یو.اس.اس رینجر" بر فراز ساحل کالیفرنیای جنوبی، به جنیوئری 1938.

نخستین پیش نمونه ی XF3F-1 به شماره ی ثبت 9727 در 20 مارچ 1935پرواز کرد اما دو روز پس از آن در هنگام آزمون شیرجه های سرعت حد، در هم شکست و نابود شد. دومین پیش نمونه، به همان شماره ی ثبت پیشین، در 9 می همان سال پرواز کرد و آن نیز دو روز دیگر، هنگامی که نتوانست خود را از حالت چرخش به حالت عادی برگرداند نابود شد. خلبان که از این پیشآمد جان به در برده بود گزارش داد که سرعت بالا چرایی ناپایداری سمتی شد و در هنگام گردش، هواپیما را به یک چرخش تخت (Flat Spin) کشاند، جوری که من دیگر توانایی برگشت به حالت پیشین (Recover) را نداشتم.

یک فروند F3F-1 که در 10 جنیوری 1936 و دقیقاً 20 روز پیش از تحویل اولین F3F-1 به نیروی دریایی

هواپیمای سومی درخواست دادند، که باز همان شماره ی ثبت 9727 را داشت. این هواپیما سومین پیش نمونه بود و در 20 جون 1935 پرواز کرد. این بار آزمون ها با موفقیت انجام شد و سرانجام در 4 آگست همان سال، نخستین گونه ی اف3اف (F3F) با نام F3F-1، درخواستی 54 فروندی را از نیروی دریایی دریافت کرد. هواپیمای تولید شده از موتور شرکت پرات اند ویتنی از گونه ی R-1535-84 بهره می گرفت که 650 اسب قدرت داشت و می توانست این جنگنده را در ارتفاع 7500 پا به سرعت 231 مایل در ساعت برساند. تیغه مانند کوچکی نیز به دم افزوده شده بود که مساحت آن را بیش تر می کرد و مشکلات پایداری را کاهش می داد.

خلبان اسکادران VF-4 سرپوش اتاقکش را کاملاً باز کرده است و از چشم انداز فراز کالیفرنیا لذت می برد. این جنگنده ی F3F-1 نماد یگان خود را دارد که نشان می دهد این خلبان رهبر دومین دسته ی اسکادران VF-4 بوده است.

اکنون F3F-1 در خدمت نیروی دریایی بود و خلبانان آن را خیلی دوست داشتند. با پی بردن به این که روزگار جنگنده ی دو باله سر آمده است، نیروی دریایی به امید آن که بتواند تا هنگام به سرانجام رسیدن گسترش جنگنده ی F4F، زمان بخرد، دومین گونه ی جنگنده ی اف3اف را که XF3F-2 نام داشت در 25 جولای 1936 به شرکت گرومن سفارش داد. در واقع شرکت گرومن خودش پیشنهاد داده بود که واپسین جنگنده ی تولید شده از گونه ی F3F-1 را با یک پیشران نیرومندتر تحویل دهد و پذیرفتن این پیشنهاد از سوی نیروی دریایی سر آغاز پیدایی F3F-2 شد. مهم ترین دگرگونی هایی که در این گونه دیده شد، عبارت بودند از: جایگزین شدن پیشران پیشین با پیشران پرات اند ویتنی R-1820-22 که 950 اسب نیرو داشت (اندازه ی بزرگ تر این پیشران، هواپیما را تنومند تر کرد)، جایگزینی ملخ دو پره (تیغه) با ملخی سه پره با گام ثابت که از شرکت "همیلتون-استاندارد" آمده بود، و افزایش مساحت سکان (Rudder) در پاسخ به گشتاور افزایش یافته ی پیشران. این دگرگونی ها، سرعت را به اندازه ی 33 مایل بر ساعت افزایش داد و به 264 مایل بر ساعت رساند، نرخ اوجگیری را به اندازه ی 700 پا بیش تر کرد و به 2750 پا رساند و سقف پرواز را به اندازه ی 6100 پا افزود و به 33200 پا رساند. پرواز های آزمایشی نیز نشان داد که به رغم افزایش قابل توجه قطر پیشران و پسایی که در سرشت این هواپیما بود، عملکرد کلی آن بهبود یافته است. نیروی دریایی 81 فروند F3F-2 را درخواست داد و چرا که نه؟ F3F کوچک شرکت گرومن یکی از بهترین جنگنده های دوباله ی جهان بود.

در این تصویر یک فروند F3F-2 دیده می شود. همه F3F ها به بخش های نیروی دریایی نرفتند. اسکادران های VMF-1 و VMF-2 سپاه تفنگداران دریایی نیز به F3F-2 مجهز شدند. خلبانان جنگی نیروی دریایی F3F را بسیار دوست داشتنی یافتند.

نیروی دریایی که نیاز به یک اسکادران دیگر از F3F ها را احساس می کرد 27 فروند F3F-2 بهبود یافته را به همراه یک پیش نمونه از آن درخواست داد. از این رو، شصت و پنجمین فروند از آن 81 فروند F3F-2 که پیش تر درخواست داده شده بود، بر روی خط تولید با نام F3F-3 استاندارد، بهینه سازی شد و جنگنده های پشت سرش هم همین راه را پیمودند و همان نام را گرفتند. F3F-3 آخرین گونه ی F3F بود که علت پیدایی آن، تأخیر در گسترش جنگنده ی F4F بود. قطر ملخ این هواپیما کوچک تر بود، پوشش پیشرانش که چرایی اصلی پسا بود به طرز ماهرانه ای اصلاح شده بود و سرپوش اتاقکش (کاناپی) مانند جنگنده ی F4F ساخته شده بود.

یک خلبان آزمونگر نیروی دریایی با کنترل های بالا و پایین نمایی تک بعدی از پیش نمونه ی XF3F-3 را ایجاد کرده است. این هواپیما در حال انجام پرواز آزمایشی در پایگاه هوادریایی آناکوستیا (Anacostia) است.

این تصویر یک جنگنده های F3F-3 ناو هواپیمابر "یو.اس.اس یورکتون" را نشان می دهد. کد شناسایی 5-F-1 روی پیکره ی آن نشان می دهد که این جنگنده از آن فرمانده ی اسکادران بوده است. واپسین F3F-3 نصیب اسکادران VF-5 شد.

همه ی گونه های F3F جنگ افزارهای یکسانی داشتند. آن ها روی پوشش پیشران هایشان یک تیربار کالیبر 30 و یک تیربار کالیبر 50 داشتند. تا پایان سال 1941 هیچ یک از F3F ها در خدمت عملیاتی نبودند ولی 117 فروند از آن ها در پایگاه های مختلف در سراسر ایالات متحده ی آمریکا پخش شده بودند و کارهای آموزش یا جابجایی را بر عهده داشتند. آخرین هواپیما از این خانواده، یک فروند از گونه ی F3F-2 بود که در نوامبر 1943 _ یعنی 8 سال پس از نخستین پرواز آزمایشی _ بازنشسته شد. هیچ یک از F3F ها روی جنگ جهانی دوم را ندیدند.

یک دسته سه تایی از F3F-3 های اسکادران VF-5 ناو هواپیمابر "یو.اس.اس یورکتون"، بر فراز ساحل کالیفورنیای جنوبی در حدود سال 40-1939 دیده می شود. این جنگنده ها با آرایش وی (V) که در آن زمان به کار می رفت در حال پروازند.

ناگفته نماند که شرکت گرومن سه فروند F3F غیر نظامی ساخت که هر کدام گونه ای متفاوت بودند. اولی را در سال 1932 با نام جی-22 (G-22 Gulfhawk II) برای شرکت "گالف اویل" (Gulf Oil) ساخت. این هواپیما آمیزه ای از پیکره ی F3F و بال های F2F بود، سکانش بزرگ تر شده بود، از پیشران شرکت رایت مدل R-1820-G استفاده می کرد، 290 مایل بر ساعت سرعت داشت، نرخ اوجگیری آن 3000 پا در دقیقه بود، سبک تر از گونه ی نظامی بود و برای پرواز آکروباتیک اصلاح شده بود. یک پمپ جاروب (Scavenger Pump) دوم (ذخیره) به همراه پنج لوله ی تخلیه به این هواپیما توانایی 30 دقیقه پرواز به حالت وارونه را می داد. در 1938 مدیر هواپیمایی گالف (Gulf) این هواپیما را به یک گردش اروپایی برد. در زمان جنگ این هواپیما به سفارش ژنرال هاپ آرنولد در پایگاه های آموزشی هوانوردی نیروی زمینی برای آموزش آکروباتیک و پروازهای دقیق به کار رفت.

هواپیمای G-22 Gulfhawk II . این فرتور از آن بایگانی موزه ی هوافضای "ساندیگو" آمریکا است. (San Diego air and space museum archive - some rights reserved)

گونه ی غیر نظامی دوم در سال 1938 به نام جی-32 (G-32 Gulfhawk III) و باز برای شرکت گالف اویل (Gulf Oil) ساخته شد. مهمترین دگرگونی های به کار رفته در این هواپیما، عبارت بودند از: افزوده شدن اتاقک (کاکپیت) دوم، استفاده از بال های F3F با یک فلپ ظریف بر روی لبه فرار بال بالایی، و جایگزینی پیشران پیشین با پیشران رایت GR-1820-G5 Cyclone که 950 اسب نیرو داشت. شرکت گالف اویل این هواپیما را در سال 1942 به عنوان هواپیمای آموزشی به هوانوردی نیروی زمینی داد. پس از جنگ این هواپیما در مالکیت چندین خلبان غیر نظامی بود تا این که در منطقه ی اورگلیدز (Everglades) ایالت فلوریدای آمریکا دچار سانحه شد.

هواپیمای G-32 Gulfhawk III. این فرتور از آن بایگانی موزه ی هوافضای "ساندیگو" آمریکا است. (San Diego air and space museum archive - some rights reserved)

سومین و آخرین گونه ی غیر نظامی در این هواپیما را شرکت گرومن در سال 1938 به نام "جی-35 ای" (G-35A Gulfhawk) برای استفاده ی خودش ساخت. شرکت گرومن این هواپیما را به رنگ سیاه و سرخ درآورد و آن را با عنوان "کشتی کوچک سرخ" می شناخت. این هواپیما که به گونه ی غیر نظامی پیشین (G-32) می مانست، هواپیمای کوچک گردشی شرکت گرومن بود. این هواپیما برای جابجایی افراد مهم به کار گرفته می شد و همچنین در زمانهایی مانند جشن ها و مناسبت ها به پرواز در می آمد. این هواپیما نیز در زمان جنگ برای آموزش خلبانان به کار گرفته شد و پس از آن به مالکان خصوصی واگذار شد و چند سالی پرواز کرد تا این که در حادثه ای در اوشکاش (Oshkosh) در ایالت ویسکونسین آمریکا آسیب بسیاری دید.

F3F های تفنگداران دریایی در آیین گشایش مسابقات هوایی ملی آمریکا در سال 1938.

این هواپیما (G-35A) با استفاده از بخش های سه فروند F3F-2 که پیش تر در هاوایی دچار سانحه شده بودند، طی 4 سال در کارخانجات هواپیماسازی هرب تیسچلرز تگزاس (Herb Tischler's Texas Airplane Factory) در شهر فورت وُرث ایالت تگزاس بازسازی شد. آقای استیو هینتون (Steve Hinton) یکی از سه خلبانی است که پرواز های آزمایشی G-35A را پس از بازسازی انجام دادند. او هنوز هم به همراه دیگر خلبانان با هواپیماهای F3F پرواز می کند. او این هواپیماها را این جور توصیف می کند: "...هواپیماهایی واقعاً خوب، نیرومند و سفت". چنانکه آقای هینتون می گوید: "هواپیما هنگام برخاستن خیلی تند شتاب می گیرد. وقتی که شما دسته گاز را 88 سانتی متر به بالا می رانید یعنی 800 اسب قدرت. هیچ مشکلی در مورد کنترل سمتی نیست. زاویه اوجگیری بسیار خوب است. شما وادار نمی شوید که پیشران را به سختی برانید. هواپیما در سرعت 120 مایل بر ساعت، در یک دقیقه 2000 پا اوج می گیرد. در حالت راسته شما می توانید با سرعت 175 تا 180 مایل بر ساعت هوا را درنوردید. این هواپیما تقریباً هواپیمایی سرعتی است". او در باره ی مانورپذیری این F3F می گوید: "این هواپیماها گردش ها و کنش های خوبی دارند اما شهپرها آن جور که شما فکر می کنید اثربخش نیستند. شهپرها خیلی کند هستند و سرعت غلتش پاینی دارند".