مک‌دانل اف-۱۰۱ وودو (به انگلیسی: McDonnell F-101 Voodoo) جت جنگنده فراصوتی بود که در نیروی هوایی آمریکا و نیروی هوایی کانادا خدمت می کرد. (Voodoo از لحاظ لغوی به معنای جادوگر است).

اف-101 به عنوان یک جنگنده فرا صوت برای اسکورت بمب افکن های اتمی امریکا ساخته شد ولی به دلیل ضعف هایی که در این نقش داشت بیشتر به عنوان یک هواپیمای جنگنده بمب افکن و شناسایی تاکتیکی مورد بهره برداری قرار گرفت. مدت زمان فعالیت وودو به عنوان شکاری-بمب افکن نسبتاً کوتاه بود، ولی ورژن‌های شناسایی آن برای زمان درازتری فعالیت می‌کردند. در ارتش امریکا نسخه های شناسایی این هواپیما بسیار محبوب بود و به طور خاصی از آن در طی بحران موشکی کوبا و طی جنگ ویتنام بهره برده شد. وودو در جنگ ویتنام هم فعال بود.

طراحی اولیه

طراحی آغازین آنچه که بعداً وودو شد، پس از جنگ جهانی دوم در پاسخ به فراخوانی که در سال ۱۹۴۶ از سوی نیروی هوایی ارتش ایالات متحدهٔ آمریکا برای طراحی یک جنگنده نفوذی برگزار شد آغاز گردید. این جنگنده می‌بایست یک جنگندهٔ برد بلند با تونایی نبرد هوایی برای اسکورت نسل جدیدی از بمب افکن‌ها می‌بود، مانند نورث امریکن پی-۵۱ ماستنگ که بی-۱۷ها و بی-۲۴ها را در جنگ جهانی دوم اسکورت می‌کرد. چندین شرکت با طراحی‌هایی در این رقابت شرکت می‌کردند و نیروی هوایی بودجه‌ای برای آنها برای ساخت نمونه‌های اولیه فراهم آورد.

شرکت مک‌دانل پس از بستن قرارداد در ۱۴ فوریه ۱۹۴۷ دو فروند پیش نمونه با نام ایکس اف-۸۸ وودو ساخت. نخستین پیش نمونه دارای دوموتور توربوجت وستینگهاوس جی-۳۴ بود که در تاریخ ۲۰ اکتبر ۱۹۴۸ از پایگاه هوایی ادواردز به پرواز درآمد. آزمایش اولیه نشان داد که برد آن ناکافی و سرعت ناامیدکنندهٔ آن ۱۰۳۲ کیلومتر در ساعت در سطح دریا بود. مک دانل برای دومین پیش نمونه رانش را از ۳۰۰۰ پوند به ۳۶۰۰ پوند افزایش داد که در نتیجه بیشینهٔ سرعت و سرعت اوج گیری افزایش یافته و مسافت برخاست کاهش یافت. مصرف سوخت در دومین پیش نمونه بسیار افزایش پیدا کرد که نتیجهٔ آن کاهش برد هواپیما بود.

گرچه ایکس اف-۸۸ در رقابت با لاکهید ایکس اف-۹۰ و نورث امریکن وای اف-۹۳ برنده شد، ولی انفجار نخستین بمب اتمی شوروی سبب شد تا نیروی هوایی ایالات متحده ارزشیابی دوبارهٔ نیازهای جنگنده‌های خود بپردازد و در این ارزشیابی به جنگنده‌های رهگیر نسبت به اسکورت‌های بمب افکن اهمیت بیشتری داده شد و در نتیجه برنامه یک جنگندهٔ نفوذی در سال ۱۹۵۰ لغو گردید، ولی تحلیل ماموریت‌های جنگ کره نشان داد که بمب افکن‌های استراتژیک معاصر نیروی هوایی ایالات متحده در برابر جنگنده‌های رهگیر آسیب پذیر بودند. در سال ۱۹۵۱ نیروی هوایی ایالات متحده اعلام نیاز تازه‌ای را مطرح کرد و آن نیاز به یک اسکورت بمب افکن بود. طرح مک دانل ورژن بزرگتر ایکس اف-۸۸ بود که دارای موتور قوی تری نسبت به ورژن پیشین خود بود. مک دانل رقابت را در مه ۱۹۵۱ برنده شد. در نوامبر ۱۹۵۱ اف-۸۸ به اف-۱۰۱ وودو تغییر نام داد.

طراحی مجدد

پایان جنگ در کره و ساخت بمب افکن جت بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس نیاز برای اسکورت جنگنده را منتفی نمود و فرماندهی هوایی راهبردی از برنامه کنار کشید. با این وجود این هواپیما توجه فرماندهی هوایی تاکتیکی را به خود جلب نمود و اف-۱۰۱ دوباره به عنوان یک شکاری-بمب افکن با توانایی حمل یک فروند بمب هسته‌ای برای به کارگیری علیه هدف‌های تاکتیکی مانند فرودگاه‌ها دوباره پیکربندی گردید.

مدل جدید به گونهٔ قابل ملاحظه‌ای بزرگتر بود و توانایی حمل سه برابر سوخت بیشتر داشت و دارای موتور بزرگتر و نیرومندتر توربوجت پرات اند ویتنی جی۵۷ بود. ابعاد بزرگتر موتور جی۵۷ نیاز به دگرگونی در جایگاه موتور و ورودی هوا داشت تا هوای بیشتری را به سوی موتور بفرستد. ورودی هوای جدید به گونه‌ای طراحی شد تا در شمارهٔ ماخ بالاتر کارایی بیشتری داشته باشد. برای کاهش وزن ساختاری و افزایش کارآیی آئرودینامیک دم افقی به بالایی دم عمودی منتقل شد و اف-۱۰۱ دارای دم تی گردید. در سال ۱۹۵۲ ماموریت اف-۱۰۱ از جنگندهٔ نفوذی به جنگندهٔ استراتژیک تغییر پیدا کرد و به ماموریت اسکورت بمب افکن و ماموریت پرتاب جنگ افزار هسته‌ای هر دو به یک اندازه در این جنگنده اهمیت داده شد. پیکرنمای وودو در مارس ۱۹۵۳ به وسیلهٔ نیروی هوایی مورد بازدید قرا گرفت. طراحی مورد پذیرش قرا گرفت و در تاریخ ۲۸ مه ۱۹۵۳ نخستین سفارش بالغ به ۲۹ فروند اف-۱۰۱ از سوی نیروی هوایی به مک دانل داده شد. دیگر نیازی به ساخت پیش نمونه نبود، زیرا اف-۱۰۱ شکل توسعه یافتهٔ ایکس اف-۸۸ بود.

نخستین پرواز اف-۱۰۱ در تاریخ ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۴ از پایگاه هوایی ادواردز انجام شد. در این پرواز سرعت اف-۱۰۱ به ۰/۹ ماخ در ارتفاع ۱۰۶۷۰ متری رسید.

ویژگیها

اف 101 چالاکی کمی داشت و از طرفی حتی نسخه های تاکتیکی آن نیز توان حمل سلاح های هوا به زمین متعارف را نداشت. سلاح اصلی آنها بمب های اتمی کوچک بود. در عوض دارای برد زیادی بود و از این رو تبدیل به یک هواپیمای شناسایی ایده ال شد. از مدل های تولید شده این هواپیما F-101B با تولید 479 فروند پرتولیدترین این هواپیما بود. مدل B نسخه دو سرنشینه این شکاری رهگیر بود که دارای یک سیستم کنترل آتش برای تعقیب و رهگیری خودکار جنگنده های دشمن بود و می توانست موشک های هوا به هوای فالکن را با خود حمل کند.

حد اقل شش مدل شناسایی از این هواپیما ساخته شد که مدل RF-101C نیز پرتعداد ترین مدل شناسایی بود. در ویتنام تنها مدل شناسایی این هواپیما مورد استفاده قرار گرفت. حد اقل یک مدل جنگ الکترونیک نیز از 101 ساخته شد. به غیر از امریکا اف101 به تایوان و کانادا نیز صادر شد که کانادا 154 فروند از این هواپیما (شامل 112 فروند مدل بی و 22 فروند مدل شناسایی بی) را دریافت کرد. این هواپیما تا سال 1982 در امریکا و تا سال 1984 در کانادا در خدمت بافی ماند.

وودو دارای موفقیت‌هایی نسبی بود، ولی مهم تر از آن طراحی و ساخت آن بود که گامی تکاملی در جهت طراحی و ساخت جنگندهٔ مک‌دانل داگلاس اف-۴ فانتوم ۲ بود. اف-۴ فانتوم ۲ بعداً جایگزین اف-۱۰۱ گردید. فانتوم از موفق ترین طراحی‌های جنگنده در دههٔ ۱۹۶۰ بود. دو موتور، دو پرسنل پروازی برای رهگیری و دمی که بالای پس سوز وودو بود را فانتوم نگه داشت. فانتوم تکامل یافتهٔ مک‌دانل اف-۳ایچ دمون بود، در حالی که وودو تکامل یافتهٔ مک‌دانل ایکس اف-۸۸ وودو بود.

مدلهای مختلف رهگیر اف-۱۰۱ تا دهه 80 میلادی در خدمت بودند و سرانجام اف -4 فانتوم و اف-۱۸ هورنت جایگزین آن گردید.

مشخصات

نوع هواپیما: جنگنده

کشور سازنده: آمریکا

شرکت سازنده: مک‌دانل

نخستین پرواز: ۲۹ سپتامبر ۱۹۵۴

تاریخ رونمایی: مه ۱۹۵۷

بازنشستگی:

1982 از نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
۱۹۸۴ از نیروی هوایی کانادا

کاربران: آمریکا، کانادا و تایوان

تعداد ساخته‌شده: 807 فروند

بهای هر فروند:

۱٬۲۷۶٬۱۴۵ دلار (آراف-۱۰۱سی)
۱٬۷۵۴٬۰۶۶ دلار (اف-۱۰۱بی)
___________________________________________________________________

منابع:

newcoy.persianblog.ir

wikipedia.org

arteshi.com

ماهنامه جنگ افزار

سیستم جنگنده هوایی بدون سرنشین (UCAS) مدل X-۴۷B، در روز چهارشنبه با اولین فرود کامل و بدون سرنشین کابل گیر خود بر روی ناو هواپیمابر، برگی دیگر را به کتاب های تاریخ افزوده است. این هواپیما به مدت ۳۵ دقیقه از ایستگاه هوایی نیروی دریایی Patuxent River تا ناو هواپیمابر USS George H.W. Bush در سواحل ویرجینیا، پرواز کرده و با سرعت ۲۶۸ کیلومتر/ساعت بر روی آن فرود آمد و توسط کابل گیرنده ای که به قلاب دم آن متصل بود در مسافت ۱۰۷ متری متوقف گردید.

کانين ميگ-1.44

MIG-1.44

البته ميگ 1.44 فقط رو کاغذ برنده ي ميدان . اين جنگنده  تو جنگ الکترونيک و در رادار گريزي به پاي اف22 نمي رسه

از ویژگی های شفق میتوان به طراحی ویژه و آيروديناميک تحسين برانگيز آن اشاره کرد. از شکل و شمايل هواپيما و همچنين وروديهاي هواي موتور آشکار است که طراحان تلاش بسياري به خرج داده اند تا بازتابش راداري هواپيما را به کمترين حد ممکن برسانند تا امکان کشف و رهگيري آن دشوارتر باشد. در واقع مي توان شفق را اولين هواپيماي جنگي استيلث ايراني به حساب آورد. نوع سازه به کار رفته به شکل مناسبي اجازه حمل انواع بمب و موشکهاي هوابه هوا و هوابه زمين و همچنين انواع بمب با هدايت ليزري را به اين هواپيماي توانمند مي دهد.

یک جنگنده فوق سری که تمام چيزهايي كه در مورد آن گفته مي‌شود و حتي اسمي كه براي آن انتخاب شده است، همگي بر پايه حدسيات و مشاهدات غير علمي افراد مختلفي است.بسیاری از شهروندان آمریکای آرزوی دیدن این پرنده فوق سری و زیبا را دارند. در لايحه درخواست بودجه وزارت دفاع آمريكا يك درخواست يك خطي ديده مي‌شد كه زير اين برگه نوشته شده بود «آئورورا» و براي آن معادل 272 ميليارد دلار بودجه درخواست شده بود كه نشان از اهميت و عظمت اين طرح مي‌داد.

دولت آمريكا بسياري از زمين‌هاي فوق سري اطراف درياچه گروم در صحراي نوادا (Nevada) را با استحكامات غير قابل نفوذ محصور كرد. از آن سال به بعد بسياري از تأسيسات مدرن و غير قابل نفوذ درون اين حصار ساخته شده و هنوز هم اين پايگاه در حال تكميل شدن است. حتي براي غير قابل نفوذ كردن آن زمين‌هاي اطراف پايگاه هم توسط دولت، مناطق ممنوعه اعلام شده است. اين در حالي است كه دولت آمريكا وجود چنين پايگاهي در صحراي نوادا را به شدت تكذيب مي‌كند. 

 يكي از مواردي كه سري بودن و ناشناخته بودن اين پرنده را به شدت تاييد مي‌كند مربوط مي‌شود به زمانی که  يكي از مسئولان كنترل ترافيك هوايي نيروي هوايي سلطنتي انگلستان (RAF) در اسكاتلند، علامتي راداري را در پايگاه هوايي مك‌ريهانش مشاهده كرده بود كه در فاصله بسيار كوتاهي به سرعت سه ماخ دست يافته بود و هنگامي كه با پايگاه مذكور تماس گرفته بود و علت اين علامت را پرسيده بود، به وي گفته بودند كه موضوع را فراموش كند.

اما تنها چيزي كه به يقين در مورد آئورورا مي‌توان گفت اين است كه آئورورا يك پرنده هايپرسونيك  که سرعتی بیشتر از7ماخ دارد. بر  پايه چيزي كه شاهدان در كاليفرنيا گفته‌اند، مي‌توان احتمال داد كه از يك موتور رم جت سيكلي متان سوز كه تغييرات بسيار زيادي در آن داده شده در آئورورا استفاده شده است.

اين بمب افكن قرار است براي سالهاي 2035 وارد ميدان شود شايد هم تا 2050 طول بكشد اين نويد آينده اي حولناك است . اين بمب افكن قرار است بتواند هم با سرنشين و هم بدون سرنشين پرواز كند. كامپيوتر ماموريت آن بايد بسيار باهوش باشد تا بتواند در برابر خطرات احتمالي از خود واكنش نشان دهد. اين هواپيما به معناي واقعي ضد رادار است در ضمن سرعت پيمايشي آن هم  10 ماخ است. قرار است B3 بتواند به هرنقطه اي از جهان در كمتر از سه ساعت و بدون سوختگيري هوايي برسد تصور کنید بمب هفکنی به بزرگی یک هواپیمای مسافر بری با سرعت 10 ماخ.

بحثي كه در مورد اين بمب افكن مطرح است امكان هوا فضا پيما بودن آن است يعني بتواند همچون شاتل ها از جو خارج شود كه در اين صورت اولين فضاپيماي مسلح خواهد بود يعني بتواند حتي ماهواره ها را نيز هدف قرار دهد و يا حتي كار شاتل هايي همچون X.33 را به انجام رساند

 گفته هاي در مورد افكان نصب ليزر هوابرد در آن براي نابودي اهداف و يا استفاده از امواج مايكرو ويو(HPM) در آن شنيده مي شود كه در صورت واقعيت بايد فيلم هاي علمي تخيلي با سلاح هاي ليزري را جدي بگيريم.

برای مشاهده ی کامل تر وبلاگ لطفا روی تیر 1392 در قسمت ارشیو کلیک کنید

و برای مشاهده ی اطلاعات کاملتر در مورد هر جت جنگنده به ادامه ی مطالب هر قسمت مراجعه کنید.

رده بندی برترین جنگنده های دنیاتوسط ناتوکه شفق درآن پنجم شد این رده بندیونمایندگان چین-روسیه-امریکاویک سری کشورهای اورپایی انجام دادن

وهمچنین بگیدکه بهترین جنگنده ازنظرشماکدومه؟

طبق این رده بندی جنگنده ی Rafael M رتبه ی اول روکسب کرد.

برای دیدن رتبه های بعدی به همراه توضیحات به ادامه ی مطلب مراجعه کنید.

همزمان با روزهای آخر اولین ماه سال ۲۰۱۰ میلادی(۲۹ ژانویه مصادف با نهم بهمن) سرانجام پس از مدتها انتظار سوخو به تمامی حدس و گمان ها پیرامون طرح پر سروصدای جنگنده نسل پنجم روسیه موسوم به PAK FA پایان داد. این پرواز آزمایشی در شرایطی در برابر چشمان کنجکاو خبرنگاران انجام گرفت که تا پیش از این طرح پاک فا در سکوت کامل خبری در دست پیگیری قرار داشت اما اکنون با رو نمایی از اولین پیش نمونه این جنگنده اطلاعات بیشتری از نکات مهم و ریز پروژه ،T-50 که ناتو از هم اکنون آن را فایرفاکس نامیده مشخص شده است.

اولین اخبار پیرامون پروژه پاک فا در اوایل قرن بیست و یکم میلادی در شرایطی منتشر شد که روسها در دو طرح پیشین خود برای دست یابی به یک جنگنده نسل پنجم که بتواند هماوردی برای جنگنده آمریکایی لاکهید F-22 رپتور باشد عملا ناکام مانده بودند.
جنگنده های MIG-29 و SU_27 ساخته شده توسط میکویان و سوخو، برای سالها بدنه اصلی نیروی هوایی شوروی و روسیه فدرال کنونی را تشکیل می دادند اما ظهور طرح های جدید غربی برای جنگنده های نسل جدید از اواخر دهه هشتاد و حتی پیش از فروپاشی شوروی این شرکتها را واداشت تا بدنبال جانشینی شایسته برای ساخته های موفق خود باشند بر همین اساس در ژوئن ۱۹۸۶ پس از تحقیقات اولیه از سوی دولت، دو مزایده طراحی جنگنده نسل بعدی یکی برای یک جنگنده سنگین موسوم به MFIبه درخواست دیگری برای یک جنگنده سبک (LFI ) ارائه شد.
میکوبان طرح MFI (MIG1.42) را بدست گرفت که اولین و تنها نمونه آن (تحت عنوان ۱٫۴۴) در ۱۹۴۴ تکمیل گردید اما در شرایطی که تنها دو پرواز آزمایشی پروژه آن هم با تاخیر بسیار در آوریل سال ۲۰۰ انجام گرفت برنامه متوقف گردید.از سوی دیگر سوخو نیز برای برنامه LFI طرح S-32 را بر اساس سازه اصلی جنگنده های خانواده های خانواده فلانکر در دست تکمیل قرار داد اما از آنجا که پروژه LFI در اوایل دهه ۹۰ متوقف گردید از آن پس این طرح نیز از رقبای MFI به شمار می رفت.
سوخو برای این طرح که بعد ها S-37 تغییر نام پیدا کرد (رسما این جنگنده را SU-47 برکوت نیز می نامند) با برگزیدن شیوه نامعمول بالهای پیشگرا پول بیشتری را نیز صرف برنامه نمود این جنگنده هم اگرچه تاکنون بیش از ۲۰۰ پرواز آزمایشی و نمایشی را پشت سر گذاشته اما تنها توانست عنوان اثبات گر فناوری و جنگنده پایه برای تکمیل پاک فا را برای خود دست و پا کند.

در مرحله بعد پس از متوقف خوانده شدن هر دو برنامه پروژه پاک فا از سوی سوخو در قالب دو فاز به دولت پیشنهاد شد که شامل یک جنگنده دو موتوره سنگین با توان خروجی ۱۸۰ کیلو نیوتن و یک جنگنده تک موتوره سبک که قرار بود مجهز به موتوری با بیشینه رانشی برابر با +۲۰۰ کیلو نیوتن باشد می گردید اما نظر وزارت دفاع با توجه به محدودیت های بودجه بر روی جنگنده ای میان وزن با ترکیبی از خواص هر دو جنگنده قرار داشت.
در نهایت پس از موافقت سوخو، قرار داد اولیه پروژه پاک فا در فوریه سال ۲۰۰۲ بسته شد و به دنبال آن طرح پیشنهادی سوخو تا آوریل همان سال مورد تایید دولت قرار گرفت تا داستان جنگنده نسل پنجم روسیه رنگی دیگر به خود گرفت.

تهیه اولین طرح ها و بحث و بررسی های اولیه با نیروی هوایی بر سر چگونگی جنگنده نسل بعدی میان سوخو و نیروی هوایی دست کم دو سال به طول انجامید تا سرانجام در اواخر ۲۰۰۴ میلادی اولین طرح های T-50 بر روی کاغذ مورد قبول نیروی هوایی روسیه واقع شد و سخنگوی نیروی هوایی روسیه اعلام نمود که پروژه PAK FA وارد مرحله بعدی خود و گسترش پژوهش بر سر ساخت اولین پیش نمونه جنگنده نسل پنجم گردیده.
اگرچه رسما طرح کلی پروژه T-50 در دسامبر ۲۰۰۴ قطعی شده بود اما مجموعا نیازها و مفاهیم برنامه همچنان در حال تغییر بود. در ژانویه ۲۰۰۶ ژنرال والدمیر میخاییلو یکی از فرماندهان نیروی هوایی روسیه درخواست نمود بیشینه سرعت جنگنده که در طرح پیشنهادی ۲٫۱۵ ماخ پیش بینی شد به ۲ ماخ کاهش یابد. در این حالت اگرچه جنگنده پیچیدگی کمتری می یافت اما مشکل اینجا بود که این موضوع بر کارایی رزمی نیز تاثیر گذار بود در فاصله کمتر از یک ماه از این اظهار نظر مدیر عامل شرکت سوخو میخاییل پوگوسیان تایید کرد که این موضوع نیاز به انجام بررسی های بیشتر به منظور بهسازی طرح اولیه دارد چرا که می بایست برای تغییر بیشینه سرعت در زمینه ابعاد و وزن جنگنده تغییراتی صورت گیرد.

طرح پاک فا از زمان شکل گیری تا پیاده سازی در چندین نوبت دچار تغییر شد و عملا تا زمان رونمایی از طرح نهایی هیچ کس از ماهیت واقعی ظاهر پاک فا اطلاع نداشت اگرچه هنوز اطلاعات بسیار محدودی در زمینه مراحل طراحی پاک فا منتشر شده ولی امروزه به درستی می توان حدس زد که بسیاری از این طرح ها عملا قابلیت اجرایی نداشتند. زمانی که بحث طراحی اولیه پاک فا پس از اتمام برنامه های MFI و LFI مطرح گردید اولین نگرش طراحی جنگنده براساس دو طرح پیشین بود که البته در نهایت گرایش بیشتری به سوی طراحی بر پایه طرح اثباتگر فناوری S-37 سوخو بدون بالهای پیشگرا که در ابتدا با بالهای صلیبی شکل و بعد ها با بالهایی با پس گرایی نسبتا کم ارائه گردید قرار داشت اما تقریبا هیچیک از طرح های ارائه شده نتوانست موفقیت لازم را کسب نماید تا در نهایت بر اساس ترکیبی از مزایای هر یک و همچنین نگاهی به طرح جنگنده های سوخو ۲۷ طرح نهایی تهیه گردید.
مراحل طراحی و تکمیل اولین پیش نمونه T-50 تقریبا در سکوت کامل خبری دنبال شد گرچه در سال ۲۰۰۷ چندین عکس گرافیکی از نمای احتمالی پاک فا توسط NPO Saturn انتشار یافت که به ظاهر کنونی سوخوی T-50 بسیار شباهت داشت هرچند تا آن تاریخ نیز هنوز اطلاعات دقیقی در زمینه برنامه در دسترس نبود.

رافال را باید از جهتی بدشانس ترین جنگنده لقب داد چون علیرغم کارایی فوق العاده هنوز در حسرت مشتری خارجی مانده!! در صورتی که نزدیکترین رقیب اون یوروفایتر علاوه بر اتحادیه اروپا تونسته عربستان رو هم مجذوب خود کنه و احتمالا ارم نیروی هوایی هند رو هم بر روی خود خواهد دید.

در اواسط دهه 70 میلادی با ارائه جنگنده های F-15 و F-16 توسط ایالات متحده درست در اوج جنگ سرد خلبانان بلوک شرق عملا برتری هوایی خود را نسبت به غرب از دست دادند تا اینکه در دهه 80 میلادی با معرفی دو جنگنده جدید و بسیار توانای شوروی یعنی Su-27 و Mig-29 دوباره موازنه قدرت در آسمان ها ایجاد شد. جنگنده های Su-27 و Mig-29 حتی در مواردی توانستند بسیار بهتر از رقبای غربی خود عمل کنند.

با طراحی و ساخت این دو جنگنده و مهمات و تسلیحات آنها یک جهش تکنولوژی بسیار بزرگ در صنعت هوانوردی اتحاد جماهیر شوروی رخ داد و فصل جدیدی در ساخت جنگنده های کارا و مدرن در این کشور آغاز شد.

تا قبل از ساخت Su-27 و Mig-29 واقعا روس ها حرف جدی برای گفتن در ساخت جنگنده ها و بخصوص تسلیحات آن ها نداشتند. برای نشان دادن این ضعف می توان به تجهیز جنگنده های روسی کشور عراق به موشک های فرانسوی برای افزایش کارایی در جنگ با ایران اشاره کرد.

Su-27 که در غرب با نام Flanker از آن یاد می شود توانست در میان رقبای خود چه روسی و چه آمریکایی حرف اول را بزند و برای مدت ها با ابهت در آسمان ها فرمانروایی کند.

Su-27 از آیرودینامیک و طراحی بدنه ی فوق العاده ای بهره می برد. این آیرودینامیک و طراحی خاص توانایی فوق مانورپذیری را به Su-27 می دهد در واقع Flanker در زمان خود و در حال حاضر یکی از مانورپذیرترین جنگنده هاست.

دفتر طراحی سوخوی با توجه به طراحی فوق العاده Flanker سعی کرده است در مدل های بعدی جنگنده های خود از این طراحی حتی الامکان استفاده کند. به این ترتیب جنگنده هایی مانند Su-30 ، Su-33 ، Su-35 و ... که از طراحی بدنه Su-27 به میزان بسیار زیاد در طراحی آنها استفاده شده به اعضای خانواده Flanker معروف شده اند.

Su-35BM آخرین مدل ارائه شده از خانواده Flanker است که به تولید انبوه رسیده و در حال واگذاری به نیروی هوایی فدراسیون روسیه برای مقابله با توان هوایی ناتو و آمریکاست.

Flanker به معنی حمله کننده از جناحین است یعنی چیزی که به طور ناگهانی و از طرفین حمله ور می شود و اساس کار آن بر شکار و حمله است این نام (Flanker) با توجه به مشخصات و ویژگی ها Su-27 از سوی ناتو بر روی آن گذاشته شده است.

هواپیمای Su-35BM یک شکارچی به تمام معناست و به صورت فوق العاده ای توان تهاجم ، حمله و غافلگیری را دارد با توجه با مشخصات این جنگنده شکارچی ، ناتو به آن لقب Super Flanker را داده است.